Giresun İşgal Edilmedi mi? Tarihi Öğrenmenin Pedagojik Dönüştürücü Gücü
Bir eğitimci olarak her dersin başında kendime şu soruyu sorarım: “Öğrenciler sadece bilgi mi öğreniyor, yoksa düşünmeyi mi öğreniyorlar?” Öğrenme, yalnızca geçmişi ezberlemek değil; geçmişi anlamlandırmak, onun bugüne ve yarına nasıl yansıdığını görebilmektir.
“Giresun işgal edilmedi mi?” sorusu da, bu anlamda yalnızca bir tarih sorusu değil; aynı zamanda bir öğrenme deneyimidir.
Bu yazıda, tarihsel bir olguyu pedagojik bir mercekten inceleyerek, öğrenmenin bireysel ve toplumsal dönüşümdeki rolünü tartışacağız.
Bilgi Aktarımı mı, Anlam Oluşturma mı?
Eğitimde temel ayrım, bilginin aktarılmasıyla anlamın inşa edilmesi arasındadır.
Tarih konularında bu fark özellikle belirgindir: Öğrenciye yalnızca “Giresun işgal edilmedi” demek, bir bilgi verir.
Ancak şu soruyu sormak, öğrenmeyi derinleştirir: “Neden Giresun işgal edilmedi? Bu, bölgenin direniş ruhu ve toplumsal yapısı hakkında bize ne anlatır?”
Yapılandırmacı öğrenme teorisine göre bilgi, bireyin aktif katılımıyla anlam kazanır.
Giresun’un Kurtuluş Savaşı dönemindeki durumunu anlatmak da aynı şekilde, öğrencinin tarihsel empatisini geliştiren bir süreçtir.
Öğrenen, sadece olayları değil; olayların ardındaki değerleri, tutumları ve toplumsal dinamikleri de keşfeder.
Bu noktada eğitim, bir “ezber alanı” olmaktan çıkıp bir “anlam üretim süreci”ne dönüşür.
Giresun’un Direniş Hafızası: Öğrenme ve Kimlik İnşası
Tarih kitaplarında sıkça vurgulandığı gibi, Giresun, Kurtuluş Savaşı sırasında doğrudan bir işgal yaşamamıştır.
Bu durum, Giresun’un coğrafi konumunun yanı sıra, yerel dayanışma ve milli bilinç düzeyiyle de ilgilidir.
Ancak eğitim açısından daha derin bir mesele vardır:
Bu bilgi, genç kuşaklara nasıl aktarılıyor?
Bir öğrenci, Giresun’un işgal edilmemesini yalnızca bir “şans” olarak değil, aynı zamanda toplumsal bilinç ve öz savunma kültürünün bir sonucu olarak öğrendiğinde, öğrenme duygusal bir boyut kazanır.
Bu da, duygusal öğrenme teorisinin öngördüğü gibi, bilgiyle birlikte değerlerin de içselleştirilmesini sağlar.
Tarih, o zaman yalnızca geçmişi anlatmaz; kimlik inşa eder.
Giresun’un hikâyesi, öğrenciye şu soruyu düşündürür: “Bir toplum kendi özgürlüğünü nasıl korur?”
Bu soru, hem tarihsel farkındalığı hem de yurttaşlık bilincini besleyen pedagojik bir araçtır.
Pedagojik Yöntemlerle Tarihi Yeniden Düşünmek
Eğitimde kullanılan yöntemler, bilgiyi nasıl algıladığımızı doğrudan etkiler.
Giresun’un işgal edilmemesi konusu, etkin öğrenme yöntemleriyle işlendiğinde, öğrenciler sadece tarihsel bilgiye değil, analitik düşünme becerisine de ulaşır.
Örneğin, tarihsel rol oynama etkinlikleri ile öğrenciler dönemin koşullarını canlandırabilir;
“Giresunlu bir asker”, “bir gazeteci” ya da “bir halk ozanı” gibi rollerle tarihsel bağlama duygusal olarak bağlanabilirler.
Bu, deneyimsel öğrenme ilkesini devreye sokar:
Bilgi, yaşantıya dönüştükçe kalıcı hale gelir.
Ayrıca, sorgulayıcı pedagojik yaklaşım da bu noktada önemlidir.
Eğitimci şu tür sorularla öğrencinin düşünme sürecini derinleştirebilir:
– “Giresun neden işgal edilmemiş olabilir?”
– “Bu durum halkın örgütlenme biçimini nasıl etkilemiştir?”
– “Bugünün gençleri, geçmişteki bu dayanışmadan ne öğrenebilir?”
Her soru, öğrenciyi kendi öğrenme sorumluluğunu üstlenmeye çağırır.
Öğrenme böylece pasif bir dinleme değil, aktif bir düşünme eylemine dönüşür.
Tarihsel Öğrenmenin Toplumsal Boyutu
Bir toplumun eğitim sistemi, yalnızca bilgi aktarmakla değil, ortak bilinç inşa etmekle de ilgilidir.
“Giresun işgal edilmedi mi?” sorusu, aslında bir toplumsal öz güven sorusudur.
Giresun halkı, doğrudan işgale uğramamış olsa da, milli mücadelenin aktif bir parçası olmuştur.
Bu gerçek, öğrencilerin yalnızca bölgesel tarih değil, toplumsal dayanışma ve ulusal birlik kavramlarını da öğrenmesine katkı sağlar.
Tarih, bu anlamda bir “ders” değil; bir “ayna”dır.
Ve bu aynada öğrenen birey, sadece geçmişi değil, kendisini de görür.
Sonuç: Öğrenmenin Özgürleştirici Gücü
Eğitim, bilgi vermekten çok daha fazlasıdır; o, anlam kurma ve bilinç inşa etme sürecidir.
“Giresun işgal edilmedi mi?” sorusu, öğrencinin zihninde bir merak kıvılcımı yaratırsa, öğretim amacına ulaşmış demektir.
Çünkü merak, her öğrenmenin başlangıcıdır.
Belki de şimdi hep birlikte sormalıyız: “Biz hangi bilgileri ezberliyoruz ve hangilerini gerçekten öğreniyoruz?”
Eğer bu soruyu içtenlikle sorabiliyorsak, öğrenme zaten başlamış demektir.